O spontaniczności słów kilka...

Tak sobie ostatnio myślałem, że nasze życie składa się z nieprzerwanych spontaniczności i ciągnących się, spełnionych bądź nie, planów. Ale co jest do prawdy lepsze? Który z pedałów mocniej napędza mechanizm trybików życia (mam nadzieję, że nie Raczek-Nieboraczek)? Czy któreś z tych obojga może istnieć, bez egzystencji drugiego? Kobieta sporem stoi – stringi czy majtki? Spodnie czy sukienka? Depilacja czy wyzwolenie? Facet z brodą czy z pieniędzmi? Szkoła czy dyskoteki? Wegetarianie czy weganie? Mało kogo z nas chłopów to obchodzi, ale cóż poradzić z małym Wackiem – po prostu się go ma. Praw natury Pan nie zmienisz i nie bądź Pan głąb. Kobiety też się nie zmienią, ale za to na zmianę upierają się, jak to one, że raz wolą spontanicznych facetów, drugi raz, że ułożonych i poukładanych. Takich ojców. Właśnie, kobiety miały swoją Jokastę i Edypa i te całe kompleksy? To skąd ten pociąg do gości z grubym portfelem i owłosieniem na klacie i plecach? Ale nie o tym, nie o tym. Dość dygresji i przejdźmy do rzeczy. Spontaniczność to naprawdę coś dobrego? No bo czy możemy powiedzieć, że nieumyślne, nagłe i całkowicie niezaplanowane puszczenie pawika na imprezie to powód do samczej egzystencji wśród ponętnej płci pięknej? No, nie wiem. Albo spontaniczne zapłodnienie podczas przypadkowego seksu, na tejże (lubię Kraków) zabawie w rytmie Rihanny i promili taniego wina. Takich spontanów Wam trzeba, moje drogie panie? Albo ni stąd, ni zowąd, bach chcemy iść na mecz z kumplami, zamiast przemierzać sklepy rozmawiając ze sobą: „Co do licha? Znów Kupicha! W innym sklepiku? Po Rubiku! Seksowne skarbie fatałaszki? I tak na starość będziesz jadła kaszki! Po co Ci ten różowy stanik? Chcesz mieć, widać, własny kramik!”. Nie takiej spontaniczności u nas szukacie, pewnie same powiecie. I przyznam rację, no bo co mam zrobić. Spontan to spontan. Wolicie zapewne jak się Was niespodziewanie całuje, równie nieoczekiwanie łapie za rękę w parku, albo daj Boże, kupuje kwiaty, szykowne kolczyki, albo zaprasza do restauracji. Oburzone rzucicie – „no to zaplanujcie te wszystkie rzeczy!”. Ale kiedy my marzymy i układamy jak puzzle układankę pt. „Kochanie! To będzie twój seks stulecia” to wy, niby całkowicie spontanicznie odpieracie atak „weź, głowa mnie boli. Obejrzyj Ani Mru Mru na dwójce”. No to my myk ani mru, mru i mamy kabaret. Albo zaplanujemy sobie, by złapać was za pupcie (cii może czytają to dzieci) właśnie teraz, by pokazać, że nas kręcicie, jesteśmy odważni, a wy jesteście nasze, to tylko plask i trzask słychać po pustym już mieszkaniu. Że świnia, że łajdak, że pedał (nie wiem dlaczego, ale wobec płaczącego Pi(e)róga i ww. Homara to modne sformułowanie, a kobieca pogoń za trendami nie zna granic). Zastanawiam się więc i dumam, pocierając sparzone od dymu oczy. Co jest wartością samą w sobie. Gdzie zacierają się granice, a gdzie tak naprawdę one się zarysowują? To może lepiej, jak trochę jest tego, trochę tamtego? Tak jak na przykład podczas zaplanowanej na niedzielne popołudnie podróży do Powsina, jakiś nieogolony i śmierdzący kanar niespodziewanie wlepi nam mandat za brak posiadania ważnego bilety? Nie, nie lepiej. Albo w trakcie owejże (nie ma takiego słowa, ale naprawdę lubię Kraków) trasy, nagle powiecie spontanicznie „Spałam z Jarkiem”? Jeżeli chodziłoby o mnie i o tego Jarka, to dla niego lepiej i pogratulowałbym mu pierwszej kobiety od niepamiętnych czasów, a dla mnie lepiej, bo miałbym pretekst do zerwania z nic nie znaczącym, chodzącym egzemplarzem Cosmo i niczym tą „gazetę” wyrzucił do śmietnika pamięci. To jak Panie i Panowie? Na planie czy na spontanie? Bo, oto w istocie tego tekstu jest pytanie.